κείμενο για τη 17 Νοέμβρη

  ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΤΟ ΔΡΟΜΟ…

Είμαστε προβοκάτορες απ’το ’73, ενάντια σε κόμματα, στρατό και εξουσία.

Η εξέγερση του πολυτεχνείου ήταν μόνο το αποκορύφωμα μιας συσσωρευμένης οργής και αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας μάχης. Δεν συμβολίζει μόνο τα γεγονότα εκείνης της ημέρας αλλά ένα κίνημα αντίστασης ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό, ενάντια στην καταπίεση , την εκμετάλλευση, τον ολοκληρωτισμό και το κράτος. Ακριβώς γι’ αυτά του τα επικίνδυνα χαρακτηριστικά , το κράτος και οι εξουσιαστές επέλεξαν  να αλλοτριώσουν  τον πραγματικό του χαρακτήρα ,παραχαράζοντας την ιστορία με συγκάλυψη των αληθινών γεγονότων και  ταυτόχρονα, με συστηματικές προσπάθειες να ενσωματώσουν και να αφομοιώσουν στην αστική κουλτούρα τα ριζοσπαστικά προτάγματα που γεννήθηκαν σε αυτό. Έτσι, προσέδωσαν στην εξέγερση εθνικά χαρακτηριστικά και την ονόμασαν γιορτή της δημοκρατίας, αγνοώντας επιδεικτικά τον ταξικό χαρακτήρα της και τα αντιεξουσιαστικά και αντικρατικά  προτάγματα που αυτή είχε. Τον ρόλο τους βέβαια σε όλα αυτά έπαιξαν και οι αριστερές δυνάμεις του χτες και του σήμερα που για την εξυπηρέτηση των μικροκομματικών τους συμφερόντων καπηλεύονται τους ταξικούς αγώνες προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από αυτούς για ψηφοθηρικούς πάντα λόγους. Η επίσημη αριστερά (ΚΚΕ εσωτερικού κ εξωτερικού) ήταν τότε εναντίον της κατάληψης του πολυτεχνείου την οποία και προσπαθούσε να σπάσει στις συνελεύσεις που γίνονταν σε αυτό και αφού δεν τα κατάφερε, αποχώρησε, ενώ λίγο καιρό μετά μιλούσε για προβοκάτορες( βλέπε φύλλο 8 πανσπουδαστικής -όργανο της ΚΝΕ).Προσπάθησε ακόμα να διαχωρίσει τους εργατικούς αγώνες που προέκυψαν τις ημέρες εκείνες(οργανωμένες συνελεύσεις εργατών στο κατειλημμένο κτήριο Γκίνη, και μετέπειτα στο πολυτεχνείο) μιλώντας για φοιτητική και όχι εργατική εξέγερση. Αυτά γιατί κυριαρχούσε ο φόβος πως η εξέγερση θα γενικευτεί και θα ξεφύγει από τα όρια του κομματικού ελέγχου τους και γιατί το μόνο που επιδίωκαν  ήταν η μετάβαση σε καθεστώς αστικής δημοκρατίας, ακολουθώντας συμβιβαστικές γραμμές.

Στα χρόνια που ακολουθούν γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρος ο ρόλος τόσο του, δημοκρατικού πλέον, κράτους όσο και κομματιών της αριστεράς στην αποτροπή και την καταστολή νέων εξεγέρσεων καθώς και στην προσπάθεια αλλοτρίωσης του πραγματικού χαρακτήρα του πολυτεχνείου. Ενδεικτικά, από τη πλευρά του  κράτους, τον επόμενο κιόλας χρόνο της εξέγερσης(1974) ορίζονται εκλογές, η πλέον αντεπαναστατική κίνηση, για την ημέρα της 17 Νοέμβρη .Το ίδιο συμβαίνει και το 1977. Συλλαμβάνει ,βασανίζει και εκτελεί αγωνιστές και αντιφρονούντες [κάποιοι από τους οποίους είναι: Αναστασία Τσιβίκα-1976 νεκρή από αύρα σε πορεία οικοδόμων , Χρήστος Κασσίμης-1977 αναρχικός δολοφονείται από μπάτσους, Σταματίνα Κανελλοπούλου ,Ιάκωβος Κουμής-1980 ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου στη πορεία για το πολυτεχνείο, Μιχάλης Καλτεζάς-1985 δολοφονείται από τον μπάτσο Μελίστα στην πορεία του πολυτεχνείου, Μιχάλης Πρέκας-1987].Το 1975 γίνεται η πρώτη προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας εθνικής εορτής για το Πολυτεχνείο, ενώ το 1981 γίνεται πλέον επίσημη με πρωτοβουλία του ΠΑΣΟΚ στο οποίο συμμετέχουν και αυτοί που εξαργύρωσαν το αγωνιστικό τους παρελθόν  για  κομματικές καταξιώσεις. Οι κυβερνήσεις των χρόνων αυτών απαγορεύουν σε πολλές περιπτώσεις τις πορείες της 17 Νοέμβρη (1976,στις οποίες απαγορεύσεις συμμορφώνεται η ΕΦΕΕ) ,ποινικοποιεί και καταστέλλει άγρια απεργίες και διαδηλώσεις ενώ ταυτόχρονα καταθέτει υποκριτικά στεφάνια στην μνήμη των νεκρών της εξέγερσης του πολυτεχνείου. Παρόμοιες πρακτικές εφαρμόζονται και από την επίσημη αριστερά, με αδειάσματα καταλήψεων και συγκρούσεις με ακροαριστερούς και αναρχικούς [1978-συγκρουση με αλληλέγγυους φυλακισμένου αντιεξουσιαστή εργάτη, 1979-συγκρούονται με διαδηλωτές, 1980-τα ΚΝΑΤ εισβάλλουν στο κατειλημμένο πολυτεχνείο μετά τη κρατική δολοφονία 2 διαδηλωτών και σπάνε την κατάληψη, 1988-σε συνεργασία με τα ματ καταστέλλουν την πορεία της 17 Νοέμβρη].

                                                             

πορεία 300 ''προβοκατόρων''

φύλλο 8 πανσπουδαστικής

ΤΗΝ ΕΙΔΑΜΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΑΣ

Το καθεστώς έχει αλλάξει μόνο κατ’όνομα και όχι κατ΄ουσία.Το σημερινό, φορώντας το προσωπείο του κράτους δικαίου ακολουθεί τις ίδιες πρακτικές με τη στρατιωτική χούντα καταπατά με τον ίδιο τρόπο την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και λεηλατεί τις ζωές μας, με φυλακίσεις, βασανισμούς και δολοφονίες προσπαθεί να κάμψει τις κοινωνικές αντιστάσεις  κάθε αγωνιζόμενου κομματιού που επιλέγει το δρόμο της εξέγερσης και της ανυπακοής. Η αστική δημοκρατία, μπορεί να μη φοράει φοίνικα ή στρατιωτικά γαλόνια αλλά και πάλι προστατεύει τα συμφέροντα των αφεντικών. Προφασιζόμενη την εθνική σωτηρία, βρίσκει εξωτερικούς οικονομικούς εχθρούς( ΕΕ,ΔΝΤ,Τροικα) , και εξωτερικούς κοινωνικούς εχθρούς (μετανάστες), επιδιώκοντας την εθνική συσπείρωση και εξασφαλίζει την κοινωνική ειρήνη αποπροσανατολίζοντας τους καταπιεζόμενους  από τα πραγματικά τους συμφέροντα που δεν είναι εθνικά αλλά ταξικά. Ίδια όμως παραμένει  και η ανάγκη για ανυποχώρητους ταξικούς αγώνες και διεκδικήσεις των από τα κάτω αυτής της κοινωνίας. Για την  καταστροφή όλων των εξουσιαστικών μηχανισμών και σχέσεων αλλά και για την συνέχιση και γενίκευση των ταξικών αγώνων είναι απαραίτητο οι αγώνες του παρελθόντος να μείνουν ζωντανοί στην μνήμη, στις συζητήσεις, και στους προβληματισμούς όσων ονειρεύονται έναν ανεξούσιο κόσμο. Αγώνες που δεν σκόπευαν να αλλάξουν τα πρόσωπα των εξουσιαστών, να συμβιβαστούν με πιο ‘’δημοκρατικές΄΄ λύσεις, να αναδιανείμουν τον πλούτο. Ήταν αγώνες που βασίζονταν στην ελεύθερη συμφωνία και τον αυθορμητισμό των ανθρώπων που συμμετέχουν σ’ αυτούς και δεν περιορίζονταν ανάλογα τα πολιτικά συμφέροντα. Αυτούς τους αγώνες δεν πρέπει να τους παραδίδουμε στην λήθη.

Δεν κάνουμε μνημόσυνα, θυμόμαστε και συνεχίζουμε τους ταξικούς αγώνες.

Ας γίνουν τα όνειρα μας οι εφιάλτες τους.

 

                                                                                  

                                                                                                   

  

                               ΑΥΤΟΝΟΜΟ  ΣΧΗΜΑ  ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΥ